سرمایه انسانی چیست؟

اصطلاح سرمایه انسانی به ارزش اقتصادی تجربه و مهارت یک کارگر اشاره دارد. سرمایه انسانی شامل دارایی‌هایی مانند: آموزش، هوش، مهارت‌ها، سلامتی و سایر مواردی است که کارفرمایان برای آنها ارزش قائل هستند. مانند وفاداری و وقت شناسی. به این ترتیب، دارایی یا کیفیت نامشهودی است که در ترازنامه شرکت ذکر نشده (و نمی‌توان آن را) فهرست کرد. سرمایه انسانی برای افزایش بهره وری و در نتیجه سودآوری درک می شود. هر چه شرکت سرمایه گذاری بیشتری روی کارمندان خود انجام دهد، شانس بهره وری و موفقیت آن بیشتر می شود.

خوراکی های کلیدی

شناخت سرمایه انسانی

اغلب گفته می شود که یک سازمان فقط به اندازه افرادش از بالا به پایین خوب است. به همین دلیل است که سرمایه انسانی برای یک شرکت بسیار مهم است و معمولاً توسط بخش منابع انسانی سازمان (HR) مدیریت می شود که بر جذب نیروی کار، مدیریت و بهینه سازی نظارت دارد. دستورالعمل‌های دیگر آن شامل برنامه‌ریزی و استراتژی نیروی کار، استخدام ، آموزش و توسعه کارکنان، و گزارش و تجزیه و تحلیل است.

مفهوم سرمایه انسانی تشخیص می دهد که همه کار برابر نیست. اما کارفرمایان می توانند با سرمایه گذاری روی کارمندان، کیفیت آن سرمایه را بهبود بخشند. این را می توان از طریق آموزش، تجربه و توانایی های کارکنان انجام داد. همه اینها برای کارفرمایان و برای کل اقتصاد ارزش اقتصادی بالایی دارد .

از آنجایی که سرمایه انسانی مبتنی بر سرمایه‌گذاری مهارت‌ها و دانش کارکنان از طریق آموزش است، این سرمایه‌گذاری‌ها در سرمایه انسانی به راحتی قابل محاسبه است. مدیران منابع انسانی می توانند سود کل را قبل و بعد از هر سرمایه‌گذاری محاسبه کنند. هر بازگشت سرمایه (ROI) سرمایه انسانی را می توان با تقسیم کل سود شرکت بر سرمایه گذاری کلی آن در سرمایه انسانی محاسبه کرد.

ملاحظات خاص

سرمایه انسانی به ویژه در اقتصادهای جهانی تمایل به مهاجرت دارد. به همین دلیل است که اغلب جابه جایی از مکان های در حال توسعه یا مناطق روستایی به مناطق توسعه یافته‌تر و شهری وجود دارد. برخی از اقتصاددانان به این موضوع لقب فرار مغزها یا فرار سرمایه انسانی داده‌اند. این فرآیندی را توصیف می کند که برخی مناطق را توسعه نیافته نگه می‌دارد در حالی که برخی دیگر حتی توسعه یافته‌تر می‌شوند.

سرمایه انسانی و رشد اقتصادی

رابطه قوی بین سرمایه انسانی و رشد اقتصادی وجود دارد. به همین دلیل است که می تواند به رونق اقتصاد کمک کند. این به این دلیل است که افراد با مجموعه‌ای از مهارت‌ها و دانش‌های متنوع می‌آیند. این رابطه را می توان با میزان سرمایه‌گذاری در آموزش افراد سنجید.

برخی از دولت‌ها تشخیص می‌دهند که این رابطه بین سرمایه انسانی و اقتصاد وجود دارد و بنابراین آموزش عالی را با هزینه کم یا بدون هزینه ارائه می‌کنند. افرادی که با تحصیلات عالی در نیروی کار شرکت می‌کنند، اغلب حقوق بیشتری خواهند داشت. به این معنی که می توانند بیشتر هزینه کنند.

آیا سرمایه انسانی کاهش می یابد؟

مانند هر چیز دیگری، سرمایه انسانی از کاهش ارزش مصون نیست. این اغلب با دستمزد یا توانایی ماندن در نیروی کار اندازه گیری می‌شود. رایج‌ترین روش‌هایی که می‌تواند ارزش سرمایه انسانی را کاهش دهد، از طریق بیکاری، آسیب، زوال ذهنی یا ناتوانی در همگام شدن با نوآوری است.

کارمندی را در نظر بگیرید که مهارت تخصصی دارد. اگر دوره طولانی بیکاری را پشت سر بگذارند، ممکن است نتواند این سطوح تخصص را حفظ کند. این به این دلیل است که وقتی بالاخره دوباره وارد نیروی کار می شوند، ممکن است مهارت های آنها دیگر مورد تقاضا نباشد.

تاریخچه سرمایه انسانی

ایده سرمایه انسانی را می توان به قرن هجدهم ردیابی کرد. آدام اسمیت در کتاب خود به نام «تحقیق در ماهیت و علل ثروت ملل» به این مفهوم اشاره کرد که در آن ثروت را بررسی کرد. ، دانش، آموزش، استعدادها و تجربیات یک ملت را بررسی کرد.

• آدامز پیشنهاد کرد که بهبود سرمایه انسانی از طریق آموزش و آموزش منجر به یک شرکت سودآورتر می شود که به ثروت جمعی جامعه می افزاید. به گفته اسمیت، این باعث می‌شود که این پیروزی برای همه باشد.
• در زمان‌های اخیر، این اصطلاح برای توصیف نیروی کار مورد نیاز برای تولید کالاهای تولیدی استفاده می شود. اما مدرن‌ترین نظریه توسط چندین اقتصاددان مختلف از جمله گری بکر و تئودور شولتز استفاده شد که این اصطلاح را در دهه 1960 برای بازتاب ارزش ظرفیت های انسانی ابداع کردند.
• شولتز معتقد بود سرمایه انسانی مانند هر شکل دیگری از سرمایه برای بهبود کیفیت و سطح تولید است. این امر مستلزم سرمایه‌گذاری در آموزش و افزایش مزایای کارکنان سازمان است.

نقد نظریه های سرمایه انسانی

نظریه سرمایه انسانی مورد انتقاد بسیاری از افرادی که در زمینه آموزش و پرورش فعالیت می کنند، شده است. در دهه 1960، این نظریه عمدتاً به این دلیل مورد حمله قرار گرفت که فردگرایی بورژوایی را مشروعیت بخشید، که به عنوان خودخواهانه و استثمارگر تلقی می شد. طبقه بورژوازی شامل آنهایی از طبقه متوسط ​​بود که گمان می‌رفت از طبقه کارگر استثمار می‌کنند. همچنین اعتقاد بر این بود که این تئوری مردم را برای هر گونه نقصی که در سیستم رخ می‌دهد و ایجاد سرمایه داران از کارگران سرزنش می‌کند.